De volkspoppenspeler heeft bij zijn vaste set poppen gewoonlijk ook een pop die een monster voorstelt, als personificatie van de beestachtigheid. In het ene land heeft hij de gedaante van een draak, in het andere van een krokodil of een gevaarlijke hond. Het beest heeft een vervaarlijke klapbek. Deze is soms zo gemaakt dat een prooi in zijn keelgat kan verdwijnen. Zo kan het slachtoffer of een attribuut - onzichtbaar voor het publiek - opgevangen worden door de poppenspeler in zijn poppenkast.